Alweer op de helft!!

Hup Holland Hup!
Het heeft helaas niet mogen baten dat ik met mijn oranje broek en twee Nederlanders aan mijn zij stond .. Esther is gearriveerd!! Al bijna 3 weken terug, maargoed :p Na de eerste dagen hebben haar trommelvliezen mogen herstellen (ik was ZO blij dat alles wat ik zei direct begrepen werd, en iedereen weet hoeveel ik praat als ik enthousiast wordt……), maar mijn rechteroor is nog steeds lichtelijk doof van de lachsalvo’s die er op de boda in werden geschaterd. We zijn naar het stadje Jinja geweest en wat hebben wij een lol gehad! Ik als een vent op de boda (scooter) en Esther als een echte vrouw diehard zijwaarts gezeten, met een blauwe kont als resultaat. De wegen hier zijn niet alles en een scooter is eigenlijk te klein voor 3 mensen, dus één bilflap, zoals Esther het noemde, flapperde elke keer letterlijk naast de scooter haha
Ik heb onwijs genoten van wat tijd voor mezelf en heb ook geen *piep* uitgevoerd! En het voelde FANTASTISCH :D !! Nog nooit heeft een bruine boterham me zo gelukkig gemaakt, nog nooit was een keer stappen zo zeldzaam (JAHAA je leest het goed, wij zijn uit geweest in midden Afrikaaaaaaa :D), nog nooit was een warme douche zo lekker etc. etc. Kortom, ik heb veel te veel geld uitgegeven, maar het was het allemaal waard! :D :D :D

Nog wat andere (leuke) weetjes:
Met Steven lijkt het beter te gaan. Samen met Els heb ik een poster gemaakt hoe we het beste met hem kunnen communiceren, alle opties open houdend.. Een Nederlandse organisatie die ik voor informatie gemaild had blijkt een project in Afrika te zijn gestart voor doofblinde kinderen en …. laat dat nou net in Kampala, de hoofstad van Uganda, zijn …. ! Zo bizar! Lijntjes van bovenaf? …. Nog geen concreet nieuws hierover.

Alle peuters/kleuters lopen!!! Behalve Nelson, maar hij staat wel zelfstandig. We zijn hard aan het werk om ook zijn eerste stapjes te maken :)

Ik heb mijn eerste kerkdienst meegemaakt, wat een verschil met Nederland, onbeschrijfelijk! Haha
Je komt binnen wanneer je daar zin in hebt, kan ondertussen ook even naar de wc gaan, iedereen bidt hardop door elkaar, er wordt veel gezongen, er is veel interactie met de gemeente, er wordt regelmatig geapplaudisseerd, en een dansje wagen is ook niet gek!

Als je je kinderen niet laat inenten tegen ziekten als polio etc. ga je als moeder de gevangenis in.

We zijn weggelopen bij een restaurant tijdens ons vaste avondje uit met Els, omdat er geen cola was :p (en geen steak)

Samen met ‘het Westerse Team’ heb ik de Big Rock van Soroti beklommen (in ongeveer een half uurtje :D en nee, ik ga er niet bij vertellen hoe hoog die was, wees maar gewoon trots op me ;p) We werden vooraf wel gewaarschuwd door de politie voor “snakes and ghosts on top” en dat was geen grapje (hoewel wij het eerst wel hilarisch vonden). Er blijken hier ook scholen gesloten te zijn, omdat de leerlingen en leraren met stokken werden geslagen, maar er was niemand die die stok vast had ….. Creepy.

Ik heb al 2x hardgelopen met Uncle Simon en ik leef nog ! :D

Piercings zijn hier echt not-done, ze hebben er dus ook geen verstand van. Ik ben mijn navelpiercing verloren - vraag niet hoe - en had gevraagd of ze tijdens het vegen even op wilden letten. Na een dan misschien toch niet zo duidelijke omschrijving, kwamen ze de volgende dag met een belletje dat aan de halsbandjes van mijn katten hangt om te vragen of dat was wat ik zocht … Uh…. Nee…? xD haha

Supergrappig afscheidsfeestje gehad voor Meri, we hebben met slabben in de lucht staan zwaaien (gedagzwaaien) tijdens een lied dat ik voor geen woord kon meezingen, maar ik heb genoten! Als traditie gooiden we alle slabben op Meri’s hoofd toen de laatste noot werd gezongen. De volgende morgen had ik toch stiekem wat moeite met het afscheid nemen, maar ik vier inmiddels weer feest, want ze is weer terug!!!!!!!!!!! Er waren wat problemen met de reis die ze zou gaan maken en ze zit nog een tijdje vast in Uganda.. Superjammer voor haar, maar ik kan er niet om rouwen :p

Nu ben ik sinds vrijdagavond weer terug in Amecet en in de realiteit. We hebben een prematuur kindje binnengekregen dat ruim een kilo woog bij de geboorte (35 weken gedragen). Ze ligt in de couveuse en voor je haar aan mag raken moet je eerst je handen desinfecteren. Gisternacht had ik dienst, ik heb geen oog dichtgedaan, want om het uur, soms halfuur, ben ik haar gaan checken. Evalyne. Wat een prachtig meisje en wat een wonder dat ze bestaat. Nog nooit in mijn leven heb ik zo’n klein mensje gezien! Ze ‘eet’ door een slangetje en elke bacterie of (malaria)mug kan haar fataal worden, dus we zijn uiterst voorzichtig met haar!

De dag voordat ik met Esther naar Jinja ging zijn er twee jongetjes binnengekomen.. Afschuwelijk, gruwelijk, eng…. Onbeschrijfelijk wat er in deze jonge leventjes is gebeurd:

Oudste dochter, 11 jaar, vond in de keuken een doosje lucifers waar bloed vanaf drupte – vreemd dacht ze – Ze hoorde haar broertje keihard huilen – alweer vreemd dacht ze, want haar moeder was hem een paar minuten geleden nog borstvoeding aan het geven..
Ze ging naar de kamer en trof haar broertje onder het bloed aan. Met hem in haar armen is ze naar de buren gerend. Wat er was gebeurd? Vader zegt demonen gehoord te hebben die hem zeiden zijn vrouw te vermoorden, hij kon zich er niet tegen verzetten en heeft de schedel van zijn vrouw gespleten met een pikhouweel.
Ongelooflijk. Dat deze dingen gebeuren..
Het is heel gek, maar er is veel zwarte magie in Afrika en ik weet nog niet goed wat ik daarvan moet denken. In principe geloof ik het niet, of wil ik het niet geloven, maar ik wordt steeds weer met mijn neus op de feiten gedrukt en ben getuige van kleine wonderen, ik kan bepaalde dingen niet verklaren, ze gebeuren gewoon …. Dat maakt dat ik ook wel veel moet nadenken over het geloof. Ik ben er in deze zaak bijvoorbeeld heilig van overtuigd dat deze man zichzelf echt niet in de hand had toen hij zijn vrouw vermoordde en er is geen sprake van geestelijke ziekten. Dus wat is er dan? …. Veel stof om over na te denken.

Er zijn in totaal 7 kinderen in deze familie, de clan van de vader en de clan van de moeder zijn nog in beraad welke kinderen waar heen gaan, want twee dingen zijn zeker: de vader zal nooit meer terug kunnen keren naar zijn dorp en kinderen (hij is niet welkom en heeft een gevangenisstraf wat hem waarschijnlijk het leven zal kosten) en niemand wil 7 kinderen in zijn gezin opnemen (en begrijpelijk, maar hartverscheurend dat deze familie zo plotseling uit elkaar getrokken is).

Met Esther ben ik aan de persoonlijke files van de kinderen in Amecet begonnen, voor haar is de medische kant heel interessant, voor mij de (sociale) achtergrond. Ik kijk mijn ogen uit en slik het ene onbegrip na het andere weg.. In principe zou je als kindje nog blij moeten zijn als je moeder bij de geboorte is overleden, want sommige kinderen zijn niet gewild, worden afgewezen, zijn genegeerd door hun familie. Het doet me zo’n pijn in mijn hart dat sommige kinderen nog nooit echte liefde hebben gevoeld. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik las dat een moeder haar kind liet vallen als mensen hem in haar armen legden en dat diezelfde familie zo radeloos was dat ze de moeder hebben vastgebonden en op die manier dwongen borstvoeding te geven, om het kindje in leven te houden.. Moet je je eens voorstellen dat je zelfs tijdens borstvoeding, het intiemste moment wat een moeder met haar kind heeft, voelt dat je niet gewild bent. Ik kan het echt voor me zien dat ze krijsend en bijna vol haat haar kind afwijst, moet je je eens voorstellen.. en zelfs als je zo klein bent, ik denk dat je dat voelt. En dat geeft me zo’n leeg gevoel, ik heb het zo met hem te doen. Ik zie de symptomen van een hechtingsstoornis, en begrijpelijk! Want later is hij door zijn overige familie genegeerd en werd hij als last gezien. Daarom is hij nu hier voor zijn 3e opname, wachtend op iemand die hem wel wil. En dat breekt mijn hart.

Door dit soort verhalen groeit de drang om mijn liefde te geven, zoveel ik kan, maar ik weet dat ik deze hartjes nooit helemaal zal kunnen lijmen..