Mama (Mia)!

Met Steven naar Kampala, oftewel: Rachelle op avontuur!
Het leek me allemaal hartstikke leuk, tot het moment aanbrak.. Wat moet je veel weten als moeder zijnde! Ik raakte totaal uit mijn Afrikaanse ZEN en was weer de Westerse Wervelwind.
Heb ik alles?! Wat heeft een baby nodig? In Amecet staat alles klaar, maar als je er over na moet denken kan het soms nog lastig zijn! Hij moest wel in nieuwe kleren natuurlijk zei Aunty Els, want ik moest met “mijn zoon” kunnen pronken ;) Achteraf denk ik dat ze me zonder die nieuwe kleren ook wel hadden gezien hoor, wat een bekijks! Twee Mzungu mama’s (Els met haar 2-jarige Catharine op haar arm) door de winkel en in het ziekenhuis.
Maandagmorgen om half 6 gaat de wekker, want ik moet de spullen van Steven nog bij mijn bagage stoppen, hem wakker maken, baden, aankleden, er het liefst nog een flesje in binnen werken voordat we in de auto zitten, zelf aankleden, ontbijten, zorgen dat ik geplast heb voor we gaan, een wasje doen, zodat er geen vieze kleren op me liggen te wachten als ik terug kom van Kampala….. en dat was het dan nog wel. Moet kunnen in 90 minuten (JAAAAA ik kan in 5 minuten klaar zijn hierzo :D *trots*) dacht ik. Tot het half 6 was en ik mijn telefoon op een onmogelijke manier verloor. Eerst maar aankleden en zorgen dat ik in principe aan Steven’s verzorging kan beginnen dan.. 30 minuten later had ik ‘m gevonden en inmiddels was het KWART OVER ZEHESSSS?!!? Stress. Nee, gisteravond had ik stress, dit is nog meer dan stress. Paniek!
Ik heb Steven zoveel mogelijk liefdevol behandeld in mijn ultrasnelle routine, maar uiteindelijk was hij in recordtijd klaar voor vertrek. Moe, maar zelfvoldaan liet ik me in een stoel zakken, waar ik vervolgens nog een uur op Uncle Simon kon wachten -__- (T.I.A. : This is Africa!) :p

Maargoed, om 8 uur was de auto volgeladen en zaten de eerste kwijlvlekjes al op mijn shirt. Een gezellige autorit met films (!!), een schitterend uitzicht, een cinnamonrole en een warme douche (!!!!! :D) later brak het moment van de waarheid aan: de nacht. Met weggeslikte spanning kroop ik naast Steven in bed. Staan de flesjes klaar? Check. Extra melkpoeder met een gevulde thermosfles voor het geval dat? Check. Luiers, luierdoekjes, sudocrème mocht het nodig zijn en een wasknijper? Check. Schone kleertjes voor als hij overgeeft of voor het geval de luier toch niet zo perfect zat? Check. Een fopspeen voor hem voor als ik – uh, ik bedoel hij – niet kan slapen? Check. Ja? Klaar voor de nacht? Een dikke NEE.
Het valt niet mee te slapen met de angst de volgende morgen een geplette baby naast je te vinden. Gelukkig was de tweede nacht een beter succes! (tot hij om half 4 ’s ochtends besloot onophoudelijk te gaan huilen, maargoed, dat wist ‘mama’ op te lossen ;p)

Kortom, Steven had de tijd van z’n leven en Rachelle was erg moe. Maar ik kan zo genieten van dat mannetje, wat een mooi ventje is het toch!

Helaas bleek uit de testen dat hij problemen heeft met gehoor en zicht. Het probleem met zijn oren hoeft niet heel groot te zijn, het kan ook zijn dat het met bijvoorbeeld buisjes opgelost zou zijn. Dus voor mij was dat erg positief nieuws. In het ziekenhuis was het een ander verhaal. Na dokter A werd ons beloofd dokter B over 10 minuten te zien. Twee uur later zaten we in de kamer van dokter B, die precies dezelfde test deed als de eerste arts. Tien andere Afrikaanse minuten later waren we welkom in de kamer van dokter C. Alle drie waren ze tot dezelfde conclusie gekomen: Hij ziet licht – zijn pupillen werken – maar hij heeft geen interesse om het licht te volgen – dus hij ZIET niet echt. Dat kan twee dingen betekenen: de binnenkant van zijn oog is beschadigd of het probleem zit in de hersenen. Allebei triest nieuws.
Binnenkort gaat Steven naar de oogkliniek in Tororo. De binnenkant van zijn oog zal daar onder narcose worden onderzocht. Het is zeker dat deze jongen speciale aandacht nodig heeft: mocht het dan uiteindelijk niet zijn omdat hij blind is, dan is het wel enorme stimulatie die er misschien voor kan zorgen dat zijn zicht (deels) ontwikkeld.
Ik vind het een gek idee dat ik er niet bij zal zijn om mee te beleven hoe het afloopt met dit kleine mannetje. En ik vind het een eng idee om te bedenken zijn vader in te lichten. Als zelfs de meeste Aunties in Amecet al niet begrijpen wat het van je vraagt om voor zo’n ‘beperkt’ kindje te zorgen, hoe zal dat er dan in de Village aan toe gaan? … Als dat al zijn toekomst mag worden?

Uit geloof, hoop en liefde hebben we liefde het hardste nodig. Ik hoop en bid voor Steven en vele andere kindjes dat ze een mooie en waardevolle toekomst tegemoet mogen gaan. Daar kan ik niets meer aan veranderen als ik straks mijn koffer pak en uit hun leven loop, maar ik hoop dat mijn tijd in Amecet herinnerd zal worden aan de liefde die ik geef en voel voor deze kinderen. Want die liefde kunnen ze niet genoeg krijgen!
Ik ben heel benieuwd welke wegen ik nog mag gaan bewandelen in mijn laatste twee weken Amecet!