Facing Life

>> What is the meaning of life? – Whatever you want it to be. <<

In mijn vorige blog post schrijf ik over Evalyne.. “Wat een wonder dat ze bestaat” schreef ik.. en vandaag werd de keiharde werkelijkheid in mijn gezicht geslagen. We hebben Jesse verloren.

Zomaar. Plotseling. En voor mij geheel onverwacht.

Ik wist dat zijn temperatuur schommelde sinds 2 dagen en vandaag zeiden ze dat er naar zijn ademhaling gekeken moest worden, maar toen Els het me vertelde stond mijn hart even stil. Het viel echt als een baksteen uit de lucht. Veel mensen, waaronder ik, dachten dat het over Eunice ging – onze 3e prematuur baby. Zij maakt ons zo bang met de grote hoeveelheden diarree, het overgeven, temperatuurschommelingen en dan die pijnlijke, opgezette buik waar ze zo hard door huilt. Ze heeft al meerdere keren aan het infuus gelegen wegens uitdroging en heeft ook een soort van klysma gehad.. Het arme kind...

>> They say Life is a bitch. Well, she is!! I would smack her in the face if I could. <<

Het is zo oneerlijk om een baby-lijkje in je armen te hebben, terwijl alles zo goed leek te gaan. Iedere dag kwam hij ongeveer 60 gram aan, ik was zo trots op hem. Kleine Jesse. Er waren 2 dokters, een zuster en Els toen hij overleden is, en niemand heeft iets gemerkt. Zijn laatste voeding ging prima, op wat ademhalingsproblemen na. Niemand weet wat er gebeurd is.. Het is zo oneerlijk! Ik kan niet beschrijven hoe leeg en verdrietig ik me voelde toen ik zijn koude wangetje aaide. Hij heeft het gevecht niet kunnen winnen. Misschien vind ik het akeligste nu wel dat ik nu heel de tijd bang ben wat er met Eunice zal gebeuren. Zij leek/is er zo slecht aan toe en hij leek zo sterk.. Ik houd mijn hart vast.

Helaas zijn er veel meer kinderen ziek. Het is echt een godsgeschenk dat Meri terug is, want het lijkt wel of ze hier aan de lopende band malaria of in ieder geval malariaverschijnselen hebben. Ook griep is populair: hoesten, snotneuzen, hoofdpijn, bijholteontstekingen, koorts…….. Hier en daar een infuus is helemaal niet vreemd en alle antibiotica die we op dit moment aan onze 25 (!!!!) kinderen geven, ik ben de tel kwijt geraakt!

>> Life is like a coin.. Pleasure and pain are the two sides
Only one side is visible at time, but remember..
The other side is also waiting for its turn <<

De laatste dagen ben ik vergeten op te schrijven wat er is gebeurd, ik doe hard mijn best om het te herinneren, al doet het er voor mijn gevoel niet zoveel toe op dit moment.
Ik heb geleerd zelfstandig sondevoeding te geven en dat voelde als een hele eer. Zoals je inmiddels zal begrijpen brengt het heel wat verantwoordelijkheid met zich mee om de zorg van deze kleine mensjes op je te nemen. Als ze je hier dan vertrouwen om dat alleen te doen – en dan met name het luisteren door een stethoscoop of je de maag hoort borrelen wanneer je met een spuitje lucht door de NG-tube (neus-maagsonde) drukt – voelt dat heel goed! Als je geen borreltjes hoort kan het namelijk zijn dat het slangetje van zijn plaats geschoven is en in de longen is belandt. Push je er dan vloeistoffen door, dan stik je het kind. Spannend natuurlijk, met name Evalyne vindt het heel leuk om gezichten te trekken, te niezen of te hoesten terwijl ik melk in de NG-tube druk. Ze heeft me al een aantal keer de stuipen op het lijf gejaagd, de grapjas!

Ook ben ik heel blij voor Steven, want hij zal onderzocht worden door het team – dat ik ook in mijn vorige blog beschrijf – in Kampala en raad eens wie er mee mag ………….? JA, IK BEN DE GELUKKIGE! :) Dus daar ben ik heel opgewonden over! We zullen maandag vertrekken en inkopen gaan doen voor het ziekenhuis (en Amecet?), dinsdag gaan we naar het ziekenhuis voor hartcontrole van Els’ oudste dochter en woensdag zullen we voor terugkeer naar Soroti langs het team voor doof-blinde kinderen in Kampala gaan. Ik ben heel benieuwd wat voor testen en onderzoeken ze gaan doen en natuurlijk ook wat er uit gaat komen! Zijn vader is inmiddels getraceerd, maar nog niet op de hoogte gebracht van deze mogelijkheid.. We zijn allang blij dat hij nu wel eens langs komt, laten we vooral geen ‘gevaarlijk’ nieuws brengen als het allemaal nog onzeker is…

Er is nog een nieuw kindje van ongeveer 5 à 6 maanden gekomen. Hij was gevonden aan de kant van de weg door een paar kinderen. De politie bracht hem naar Amecet. Zijn moeder is ondertussen ook al getraceerd, maar zij blijkt echt ‘crazy’ te zijn, dus hij is in overleg met autoriteiten opgegeven voor adoptie.

Amos, een ander ‘verdwaald’ kind, is inmiddels herenigd met zijn familie! Jammer dat ik er niet bij kon zijn om zijn gezicht te zien toen hij de omgeving weer herkende, maar op de foto’s kan ik zien dat hij heel blij is! Zijn moeder dacht dat hij bij zijn vader (haar eerste man) was en luisterde niet naar de radio (politieoproepen) en ze was zich daarom nergens van bewust. Amos’ vader had niemand ingelicht over het verlies.. Vreemd hoe dat hier kan gaan..

Abraham en Joseph zijn al in een familie geplaatst, maar ze blijven hier nog eventjes, zodat ze in de village de gewenste voorbereidingen kunnen treffen. Ik moet echt moeite doen om niet verliefd te worden op die kleine Joseph, wat een schatje!! Hij is niet de enige die mijn hart heeft gestolen. Toevallig zei ik het deze week nog tegen een aunty: “It may sound weird, but I don’t wanna love these children, I would wanna have the possibility to forse myself to only like them. I will have such a hard time when I go home..” En dat ga ik al in 3 weken!

>> What is Life? ..
Life is an Adventure… Dare it
Life is a Love… Enjoy it
Life is a Tragedy… Face it
Life is a Struggle… Fight it
Life is a Promise… Fulfil it. <<

Well, I’m living Life here..
Definitely.