IK LEEF NOG (en hoe! ;p)

Waauw, wat vliegt de tijd toch, terwijl ik wel 48 uur in mijn dag lijk te hebben (in Nederland droom ik daar alleen maar over met mijn overvolle agenda)! Sorry dat ik zo lang niets van me heb laten horen op deze site, de meesten gelukkig wel gesproken via andere wegen en ik hoop dat jullie van mijn foto’s genieten op facebook (anders doe ik dat wel voor je, want genieten doe ik zeker ;p) Helaas heb ik me niet altijd opperbest gevoeld. Met name de eerste weken heb ik in een roller-coaster van ups en down gezeten en ik denk dat mijn treintje nog steeds op diezelfde rails voort zal gaan. Het leven hier is heel anders dan in Nederland en ondanks dat ik met de meeste dingen wel kan dealen, blijf ik in alle opzichten ‘een gevoelig mens’ denk ik :p Ondanks dat ik mijn tranen meestal probeer te verbijten en weg te slikken heb ik de afgelopen maand zeker wat traantjes gelaten. Van verdriet, maar gelukkig ook van vreugde!
Mijn grootste struikelblok waren de zeeën van tijd die ik niet op wist te vullen, maar gelukkig begin ik al een echte Afrikaanse te worden: alles op z’n tijd en vooral geen haast ;p Dat blijkt wel uit het feit dat ik mijn billen de afgelopen 3 weken niet van de veranda heb willen lichten om een verhaal te typen. Dat was wel effe wennen voor 'madame ik doe alles op het laatste nippertje' (want die nippertjes heb ik hier nog niet kunnen vinden ;p Tijd zat!)
Het gevoel 'de rijke, blanke te zijn, die goede daden verricht door baby’tjes in een arm land vast te houden *applaus*' , met name de vraag ‘Wat voor meerwaarde heeft mijn komst?” en het gevoel “Een dagdeel in een kinderopvang werken en voor de rest uit je neus eten, boekjes lezen en uitrusten kan ik in Nederland ook” maakten dat ik niet helemaal lekker in mijn vel zat. Ik heb me echt afgevraagd of ik wel de juiste beslissing had genomen en raakte in een wervelwind van opwellingen en impulsiviteit. Voor het eerst in mijn leven had ik het gevoel dat ik in zeven sloten tegelijk liep en dat was even schrikken. Maar een goeie leerles voor me, want deze kant had ik ondanks het vele observeren op SPH nog nooit bij mezelf ontdekt!

Gelukkig waren daar mijn twee moeders: Els en Meri, waar ik heel veel minuutjes mee heb doorgebracht om even mijn hart te luchten en mijn grote zus Verity, die altijd goede raad heeft en me tot rust weet te manen :) Mijn God, wat ga ik Meri missen als ze over 1,5 week weg gaat!
Inmiddels ga ik gelukkig mijn eigen weg en heb ik de muziek in mezelf weer teruggevonden! Ik heb al zo ontzettend veel meegemaakt, dat ik niet weet waar ik moet beginnen, ook omdat ik jullie niet wil “vervelen” met een veel te lang blog!

Mijn heuse prestaties tot nu toe:
* Natte babybilletjes zijn best wel glad in bad, dus ik had beter mijn bikini aan kunnen trekken, want na mijn eerste babywasbeurt zat er meer water in mijn jurk dan in de teil.

* Bijna iedere avond tussen 20.00u en 21.00u op bed liggen en het dan nog presteren om je te verslapen.

* Zo koppig zijn dat je bijna ruzie krijgt over dat leuke witte shirtje wat mee MOEST en dat nu al veilig opgeborgen in mijn koffer op een klein stapeltje kleren ligt die ik schoon mee naar huis wil nemen, want ik heb al 3 witte dingen omgetoverd tot koeienprint (a)” Sorry mama

* Afrikaans leren schudden, dus ik kan nu ook meedansen zonder ‘uitgelachen’ te worden

* Met piekend haar en stressvlekken boven mijn koffer gestaan met de duizend kopieën die zogenaamd handig moesten zijn en de grapjas van een kamergenote die zei dat het visum dat ik had gekregen niet klopte.. Maar hoe kan het ook anders, Rachelle een maand zonder stress? Gelukkig weet ik inmiddels dat ik het land zonder problemen uit zal komen en heb ik nu alleen nog slapeloze nachten van muggen die ik ’s nachts nooit kan vinden… maar dat zegt meer over mijn slechte zicht misschien, want mijn benen zijn veranderd in een jeukend maanlandschap xD

* Met z’n 3en op een motorbike zitten, bij een hele stoere Oegandees die dan toch niet zo heel stoer meer blijkt te zijn als zijn mobiel afgaat en er keihard “I’m a barbie girl” klinkt

* Zo ondergespuugd worden dat zelfs je onderbroek doorweekt is

* Als ondersteuning mee met een meisje dat geopereerd werd en dan vervolgens zelf op het ziekenbed belanden, omdat je per ongeluk in de operatiekamer verzeild raakt – wat je al een hartverzakking op zich kost – en dan 10 minuten later flauwgevalt…

* Veranderd in een rondrennende tomaat tijdens een Oegandees potje netbal, je kon wel puree van me maken naderhand – ben inmiddels wel weer hersteld, maar de hardlooprondjes die ik met Uncle Simon heb gepland stel ik nog maar even uit.. zeker nu ik erachter ben gekomen dat hij minstens 12km hardloopt

De indrukwekkendste en emotioneelste dingen die ik tot nu toe heb meegemaakt:
* Nelson, een 1,5 jaar peuter, meegenomen uit de Villages. Een huisje, nog kleiner dan mijn kamer thuis, werd bewoond door 9 mensen en voor de ingang lag een skelet dat onder de vliegen zat en niet meer aanspreekbaar was. Nog nooit in mijn leven had ik zoiets engs gezien.. Dit had de ziekte aids overgelaten van deze vrouw, wiens 14 jarige dochter als 2 jaar niet meer naar school ging om naast huisvrouw en “moeder” voor haar broertjes en zusjes, ook de zorg voor haar doodzieke moeder op zich moest nemen.

* De inspectie vertelde Els dat ze voorzichtig moest zijn met adopties, omdat veel ‘adoptiebureaus’ in Oeganda HIV besmette kinderen door families laten adopteren, om ze vervolgens ‘terug te kopen’ om ze als proefkonijn te gebruiken in laboratoria. Gruwelijk..

* In Oeganda heerst veel bijgeloof en onwetendheid wat betreft HIV en aids. Zo denken veel mensen dat ze hun HIV over kunnen geven door seks te hebben met ‘een verse maagd’ (een baby) en dan zijn zij er vanaf. Dat is natuurlijk niet waar en veroorzaakt veel meer problemen! Helaas is dat waarschijnlijk ook het verhaal van een paar baby’s die in Amecet zijn (geweest) Onbegrijpelijk en misselijkmakend..

* Deze week bereikte het trieste nieuws ons dat baby Patrick dood is gegaan aan malaria, hij was nog geen 3 weken ‘thuis’ !!!! De verwachting is dat ze hem dood hebben laten gaan, omdat ze al een soort hadden aangegeven dat ze hem niet echt terug wilden en hij heeft geen behandeling gehad tegen zijn malaria .. Het is gewoon onnodig en het maakte me ontzettend pissig: ZO ONEERLIJK, maar ook daar moeten we mee dealen, dat is hard.

* Onze lieve, arme Steven leek vanaf het begin erg bezorgd en angstig. Nadat we gezamenlijk voor hem hadden gebeden ging het stukken beter met hem, maar deze week kwamen we erachter dat hij waarschijnlijk in een donkere, stille wereld leeft .. en dan is het niet zo gek dat je de meeste tijd doodsbang bent. Het oplettende oog van Meri zag dat zijn zicht anders was dan bij de andere baby’s van dezelfde leeftijd en na wat tests bij de dokter vrezen we dat hij doofblind is.. Het brak mijn hart, wat heeft dat kleine mannetje voor toekomst als deze verwachtingen over een maand bevestigd zullen worden? In Nederland is een meervoudige handicap al moeilijk, maar wat denk je van in de Villages in Afrika? Zijn moeder is overleden en over verdere familieleden zijn nog onduidelijkheden, maar wie wil er een hele dag voor een doofblind kind zorgen? Dat is niet het leven in de Villages…. Ik maak me veel zorgen om hem en ben voor het eerst mijn positiviteit verloren.. Ik hoop en bid dat dit verhaal een goed einde krijgt, maar ik vrees heel erg voor dit leventje..

Ik weet weer waarvoor ik hier ben en ik heb gelukkig mijn draai gevonden. Deze kinderen hebben liefde nodig, ze zijn op zoek naar die veilige plaats, ze zijn op zoek naar dat stukje aandacht dat ze doet opbloeien, deze kinderen hebben het nodig om te kunnen lachen en hun verdrietige situaties even te vergeten, ze hebben het nodig om iemand te kunnen zijn, om iemand te durven zijn.. en dat kunnen ze hier door de veilige plaats die Els heeft gecreëerd! Mijn aandeel in dit geheel is een extra stukje support en liefde dat ervoor kan zorgen dat ze zich (weer) belangrijk voelen, want ook als je HIV+ bent mag je er zijn! Dus mijn verblijf hier is zeker wel nuttig! ;)