My time in Uganda is finished for now..

In vogelvlucht door de laatste weken, voordat ik als een vogel weer naar huis vlieg.

Afscheid nemen bestaat niet..
Ik ga wel weg, maar verlaat jullie niet!

Mijn laatste dag in Amecet zit er op, sterker nog, ik ben zelfs al in Entebbe van waaruit ik morgen naar huis zal vliegen.
Ik laat het mezelf nog niet toe om door te dringen dat ik weg ben en de meesten van hen nooit meer terug zal zien, de ontkenningsfase is makkelijker te handelen op dit moment. Het voelt alsof ik weer op een tripje ga en straks weer terug kom, maar dat kom ik niet. Misschien wel nooit. En anders over een lange tijd.

Ik kan maar niet aan het idee wennen dat ik zo’n intensieve/intieme band met de kinderen en sommige anderen heb opgebouwd en dat die band nu als rook op zal gaan. Het laat een “litteken” achter in je hart, ja, maar toch.. ik ben wel weggelopen. En ik wist het van te voren, maar toch ook weer niet.. Ik had me niet kunnen voorbereiden op wat zich de afgelopen maanden heeft ontwikkeld. Zonder mijn hart had ik niet op deze manier voor en met Amecet kunnen werken, maar toch wenste ik op dit moment dat mijn hart van steen was en ik gewoon lekker verder kon gaan in mijn luxe leventje vol geld en machines zonder daar dan ook maar iets vervelends bij te voelen.

De busreis was echt dramatisch, maar wel een echte T.I.A. reis. Mijn God, wat was ik blij toen de passagier naast mij er eindelijk uit ging! In Soroti stapte hij al in de bus. De halve bus was leeg, maar het is natuurlijk reuze interessant om naast een Mzungu te zitten en misschien houd je er nog wel wat aan over ook ;) Helaas voor hem: geen telefoonnummer of email gescoord. Mijn geliefde Richard, zoals hij heette, nam 1,5 stoel in beslag, lulde aan een stuk door over oninteressante dingen, probeerde te flirten wat nogal vermoeiend was, raakte me steeds net even te vaak of te lang aan en liet zijn nieuwsgierigheid de overhand door ongegeneerd mijn smsjes mee te lezen, mijn foto’s te kijken en mijn muziek in de gaten te houden door half over me heen te hangen… Argh. Ik kreeg er echt de kriebels van. De taalkeuze in Uganda is ook zo ‘leuk’, soms geven ze er een heel andere betekenis aan dan wij in de Nederlandse taal zouden doen. Vandaag was ik blij dat ik een stukje frustratie kwijt kon in de Ugandese woorden: “Sure, good for you” die ik in dit geval even de Nederlandse betekenis gaf. Hij maakte me wakker om te laten zien dat hij beltegoed had gekocht via een telefoonnummer… BOEIEND. Gelukkig duurde deze kwelling maar zo’n 12 à 13 uur.

Dan ook nog even kort over onze safari in Murchison Falls. Esther en ik zijn vrijdag vertrokken, hobbel – de – hobbel over een weg die erger was dan de busreis van Soroti naar Kampala. Esther had hoofdpijn gekregen en ik heb zelfs een panadol moeten slikken omdat ik letterlijk niet goed werd xD haha Daar gingen we dan hoor, Jut en Jul op stap, wat een mutsen! Voor het eerst in je leven een maiskolf openen is ook niet makkelijk, dus Esther was drijfnat en Elias zat met twee schaterende giegelkonten opgescheept. Gelukkig kon hij aan het eind van de reis ook lekker meegeinen. We kregen tijdens onze heuse safari namelijk autopech naast een enorme wilde olifant. Geen grappen.
Wij mochten de auto niet uit en Elias moest samen met Joost-mag-het-weten (de guard zonder geweer – flapdrol) onder de motorkap sleutelen. Toen ze dat ding weer aan de praat hadden konden we alleen in z’n 2 rijden en niet meer stoppen. Iedereen croste ons voorbij – waarom gaan die gekken zo langzaam!? – tot ze stilstonden voor een groep prachtige wilde dieren en wij in volle vaart langs alle geparkeerde auto’s zoefden. Whahaaha, wat een avontuur.
Na onze boottocht zochten Esther en ik Elias met de inmiddels gemaakte auto op, om vervolgens weer stil te vallen een uur van je verblijf vandaan terwijl het donker is geworden. Een extra overnachting etc. etc. Afijn, we haalden de volgende morgen (vraag niet hoe).
Om vervolgens met een Afrikaans gemaakte auto (half kapot) naar de Top of the Falls te rijden, PRACHTIG!! Onderweg nog gestopt voor een kudde bizons die een modderbad namen, hihi.

Ach, ik zal deze 3 maanden nooit vergeten! Ik kan me zo niet eens meer herinneren wat ik allemaal heb meegemaakt en ik kan ook niet zeggen waarin ik ben veranderd of gegroeid, maar dat zal ik nog wel merken misschien ;)
Wat leven wij in een andere wereld.
Zonder ons woordje T.I.A. had ik het ook niet gered denk ik. Alle respect voor Els die al 12 jaar van haar leven tegen alle oneerlijkheden en cultuurverschillen in Uganda opbokst. Ik zou het haar nu in ieder geval niet na kunnen doen. Ondanks haar soms harde buitenkant heeft ze het grootste hart dat ik ken en ik ben heel blij dat ik haar heb mogen leren kennen.

May you always have
enough happiness to keep you sweet;
enough trials to keep you strong;
enough success to keep you eager;
enough faith to give you courage;
and enough determination to make each day a good day.

May God bless Amecet! Halelujah! :)

Tot gauw allemaal, heel veel liefs! Ik ga nog ontzettend genieten van mijn laatste dagje Uganda morgen :) Waarschijnlijk worden het de Botanische Tuinen en het zwembad!