Wereldreizigster in spé

Ik ben gearriveerd en het gaat goed met me!
Woensdag heb ik mijn familie gedag gezegd en vrienden via de laatste whatsapp berichten. Het was raar om ze achter te laten, maar het voelde alsof ik de wijde wereld in trok – vrijheid!
Met een rode blos liep ik – half gedesoriënteerd – rond op het dan toch ineens wel erg grote Schiphol. Tot mijn grote vreugde werd ik gefouilleerd en mocht ik ronddartelen op mijn sokken, terwijl mijn schoenen uitvoerig werden bestudeerd, maar (helaas voor hun) ze konden niets vinden ;p

In de wachthal bij de gate was ik zwaar in de minderheid en het duurde even voordat ik een verstaanbaar gesprek opving. In het vliegtuig heb ik voor de eerste keer (ik wil het eigenlijk niet toegeven) toch stiekem aandachtig naar de safety video gekeken, want voor het geval dat… dan zou ik het toch in mijn eentje moeten rooien :p Er kwamen toen toch wel een paar spanningskriebels omhoog hihii
Eenmaal in de lucht ging ik me realiseren dat ik niet droomde en ik heb alles maar gewoon over me heen laten komen. En die instelling bevalt me tot nu toe wel!
Ik heb me gelukkig nog niet alleen gevoeld, ondanks dat ik 11 uur niet gepraat had, het ‘Yes water please’ en ‘Thank you’ daargelaten. (Jaaaaa, dat viel mij ook mee! haha Ik heb het inmiddels alweer ingehaald hoor)

Eenmaal geland op Entebbe werd de kalme Rachel, weer de oude vertrouwde stresskip. Ik had in het vliegtuig geen papiertje gehad en stond laatst in de rij voor een visum. Moest ik terug etc. etc. Wat gebeurde er…? STRESS haha
Gelukkig was Julius er daarna om mij met m’n rooie hoofd en te zwaar geladen karretje op te vangen!

Na een gezellig ritje naar Colonial Residence, een douche, een goed bed en superlekker maar GROOT ontbijt (ik val hier echt niet af hoor Bernard!) ging ik met Julius in de taxi naar Kampala. We moesten om 8 uur ontbijten, maar om 9 uur was er nog geen taxichauffeur te bekennen. Toen de beste man er eindelijk was gingen we eerst schoenen kopen voor Julius en 2 minuten daarna stopte we omdat de taxichauffeur gedag moest zeggen tegen zijn vrienden – haha, wat een verschil met Nederland! Eenmaal in Kampala gingen we op weg naar de public bus. Wat een ervaring was dat!! Als je geen cellulitis hebt zou je het er spontaan van krijgen! Als popcorn vlogen we rond over de hobbels en gaten in de weg. Een oud vrouwtje die de hele weg tegen me aan heeft gepraat riep steeds maar “ Aaaaah mi congo” en greep naar haar achterste (ja ik heb veel gelachen op de reis hihi) en wat een prachtig landschap!! :)

Mijn welkom in Soroti was een groep zingende en dansende kinderen en een giftige, zwarte slang. Één kind begon spontaan te huilen van dat pigmentloze wezen, maar nu is ze fan van me, door de glinsterende sieraden die ik draag.
Ik heb wel gemerkt dat ik heeeeeel slecht ben in namen en de Oegandese staff wisselt van kapsel – mijn enige herkenningspunt. Om het me makkelijk te maken zijn er 3 Mary’s, 3 Esthers en 2 Christines etc. Verity – het meisje waar ik de kamer mee deel – heeft me verteld dat alle staffmembers elkaar ‘aunty’ noemen, dus ik kan gelukkig valsspelen :p Bij het uitpakken van mijn spullen moest ik me tegenover Verity verontschuldigen “You’ve been here for almost a month, but I’m taking over…” We hebben samen een kast en zij gebruikt één plank. Ik drie xD
Door de koffer vol speelgoed en kleding voor Amecet had ik in een mum van tijd veel vrienden gemaakt en Verity vergeeft me :p Dus ik heb het hier best naar mijn zin!

Na een goeie nacht – die ik doorgekomen ben zonder muggenbeten! – had ik een lekker ontbijt en een interessant lokaal drankje (Porridge).
Een tijdje met de kinderen gezeten, geleerd hoe ik een rok moet knopen (ik werd een soort van uitgelachen met mijn Westerse stijl), geprobeerd namen te onthouden, een poging gedaan tot Oegandees, toen naar het stadje: geld gewisseld, simkaart en waspoeder gekocht, geluncht, uitgerust onder een boom.
Het resultaat van vandaag: een insectenbeet, verbrande lichaamsdelen, stijve billen van gisteren en een snee in mijn vinger – die nu heel goed getapet is, dus maak jullie geen zorgen (papa :p)
De stekker van mijn laptop paste namelijk niet en Verity had een goed idee: we snijden de stukjes plastic die in de weg zitten eraf. Er is 2 mm plastic weg en minstens zoveel vinger, dus ik heb het maar opgegeven. Niet veel later kwamen we er achter dat Verity haar stekker ook in mijn laptop past..

Ik denk dat ik morgen begin met werken, heb er veel zin in. Heb wat meer zekerheid nu ik er vandaag achter kwam dat ik best een baby vast kan houden, ook een van twee kilo ;) Ze zijn zo schattig allemaal en zo vrolijk!! Ik voel me helemaal geweldig hier haha Ga het zeker nog wel een paar weken uithouden!

Liefs voor iedereen!! Dikke kus xxxx